بنام خدا و برای خدا

السَّلاَمُ عَلَیْکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ وَ عَلَى الْأَرْوَاحِ الَّتِی حَلَّتْ بِفِنَائِکَ‏ عَلَیْکَ مِنِّی سَلاَمُ اللَّهِ أَبَداً مَا بَقِیتُ وَ بَقِیَ اللَّیْلُ وَ النَّهَارُ وَ لاَ جَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنِّی لِزِیَارَتِکُمْ (لِزِیَارَتِکَ) السَّلاَمُ عَلَى الْحُسَیْنِ وَ عَلَى عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ (وَ عَلَى أَوْلاَدِ الْحُسَیْنِ ) وَ عَلَى أَصْحَابِ الْحُسَیْنِ‏

(سلام بر تو اى ابا عبد اللّه،و بر جانهایى که به درگاهت فرود آمدند،از جانب من سلام خدا بر تو باد همیشه تا هستم و تا شب و روز باقى است‏ و خدا زیارت شما را، آخرین زیارت از سوى من قرار ندهد،سلام بر حسین و بر على بن الحسین‏ و فرزندان حسین،و یاران حسین.)

قلم را زیبنده نمایم به دلنوشته سید شهیدان اهل قلم مرتضی آوینی که زیبا سرودند:  «شأن انسان در ایمان و هجرت و جهاد است و هجرت، مقدمه‌ی جهاد فی‌سبیل‌الله. هجرت، هجرت از سنگینی‌هاست و جاذبه‌هایی که تو را به خاک می‌چسباند. چکمه‌هایت را بپوش، ره‌توشه‌ات را بردار و هجرت کن. حضرت امام حسین‌(ع) در صحرای کربلا انتظار تو را می‌کشد. انسان، اگر انسان باشد و به وجدان خویش رجوع کند، ندای سیدالشهدا را از باطن خویش خواهد شنید که میثاق فطرتش را به او گوشزد می‌کند. خداوند سر و جان را نیز همچون امانتی به انسان بخشیده است تا هر دو را فدای امام حسین کند.»

کربلا قبله گاه عشاق بی قرار و رمز ماندگاری جریان شیعه است و امام حسین (ع) با قیام خونین خود برای همیشه در دل و روح و جان شیفتگان خود می درخشند و لذا اگر بخواهیم به این رمز و راز الهی پی ببریم و رهیافت شکل گیری قیام و حماسه بزرگ حسین ابن علی(ع) را مورد بررسی و تحلیل قرار دهیم و به ابعاد مختلف آن پی ببریم، لازم است، به یک سئوال اساسی پاسخ دهیم و آن سئوال این است؛ که پس از گذشت 50 سال از رحلت پیامبر خدا حضرت محمد(ص) در مدینه و گذشت 20 سال از شهادت امیرالمومنین (ع) در کوفه، چه تغییراتی در پیروان آن حضرت به وجود آمد و مسلمانان چرا اینقدر سقوط کردند، که در روز روشن و در لب آب و با لب تشنه سر از بدن پاره تن رسول الله(ص) حسین ابن علی(ع) جدا کردند و خود را لشکریان خدا نامیدند و به این عمل ننگین خود افتخار نمودند؟!

در پاسخ کوتاهی می توان گفت؛ غفلت از غدیر و خیانت به ولایت و امامت، حادثه خونبار عاشورا را رغم زد و سیدالشهداء را به مسلخ بُرد.

مردم کوفه خیانت پیشگانی بودند که وقتی نماینده امام، مسلم ابن عقیل به کوفه آمد، بیش از 18 هزار نفر با او بیعت کردند و خود را پا به رکاب او تا آخر معرفی نمودند و لیکن به خاطر عدم بصیرت و ترس از جان و مال، بیعت با ولی امر حاضر را شکستند، و منتظر امام ماندند و حضرت مسلم آنقدر تنها ماند، تا بدست دژخیمان عبیدالله به شهادت رسید.

در بدو امر، مردم کوفه و رؤسای آنان که نویسندگان نامه های متعدد به امام حسین(ع) بودند، باور نمی کردند که پیمان شکنی و خیانت آنان آنقدر مهم باشد که در نهایت، بیعت کنندگان با مسلم ابن عقیل، مجبور شوند سپاه 30 هزار نفری تجهیز نمایند و در کربلا حاضر شوند وآن فاجعه بزرگ را بیافرینند! و سپس از عبیدالله ابن زیاد جایزه دریافت نمایند! و پیمان شکنان کوفی، در نزد عبیدالله ابن زیاد آنقدر حقیر و بی مقدار شدند که بعضی از آنها فقط در مقابل مقداری جو برای اسبشان در سپاه کفر حضور پیدا نمودند.

چقدر کوتاه بود فاصله زمانی که دست ولی خدا علی (ع) در غدیر خُم توسط رسول خوبیها بالا رفت و پس از گذشت 50 سال سر حسین ابن علی(ع) را با نیزه تزویر، خیانت و نفاق در کوفه بالا بردند و مردم هم نگران و ناراحت نشدند! و همه این بلایا بخاطر غفلت از غدیر بود و مُحرم، ماه حزن غدیر است که در عاشورای سال 61 هجری اتفاق افتاد.

در اینجا که از غدیر و غفلت مردم گفته شد، پسندیده است که مقداری هم در خصوص محل مسجد غدیر که در زمانهای مختلف از اهمیت ویژه ای برای دوستداران علی ابن ابیطالب(ع) بوده و جریان نفاق که نسبت به آن محل مقدس و با عظمت، بغض کینه خود را پنهان نمی کرده، مطلبی گفته شود، زیرا شیعه غدیر خُم را پرچمی بر بلندای تاریخ سراسر درخشان خود می دانند که همواره از نور متجلی علی ابن ابیطالب(ع) بهره گرفته اند. مسلمانان پس واقعه غدیر خُم و رحلت رسول مکرم اسلام(ص) در محل ابلاغ آیه ولایت و امامت و در دل بیابان، مسجد غدیر را بنا کردند و این مسجد که در راه اصلی مکه واقع گردیده بود و مردم در مسیر رسیدن و خروج از مکه درآن محل مقدس، به عبادت می پرداختند، توجه همه را به خود جلب می نمود و همواره در اذهان مردم، غدیر و ولایت و امامت علی (ع) زنده بود و لذا در زمان خلیفه دوم و به دستور او مسجد غدیر که همچون تیری در چشم جریان نفاق قرارداشت، اقدام به تخریب و محو آثار آن نمودند، ولی مشتاقان ماندگار نشانه های غدیر خُم در زمان خلافت حضرت علی (ع) مجددا مسجد غدیر را بناء کردند، که پس از شهادت حضرت، معاویه که سردمدار جریان نفاق در آن مقطع بود به جمعی که حدوداً 200 نفر می شدند، دستور تخریب و محو آثار مسجد غدیر خُم را صادر کرد و مسجد کاملا تخریب و حتی آثار آن را محو نمودند.

بعدها مجددا دوستداران اهل بیت(ع) مسجد غدیر را بناء کردند که تا صد سال قبل محلی برای حضور حجاج بیت الله الحرام بود. لذا، وهابیت این جریان نفاق، که ساخته و پرداخته استعمار انگلیس می باشد، پس از تخریب حرم ائمه هدی در بقیع، اقدام به تخریب و محو آثار مسجد غدیر نمودند و حتی برای فراموشی نام غدیر خُم، جاده جدیدی را با فاصله قابل توجهی از محل غدیر خُم احداث نمودند، تا نام آن محل وحی و ابلاغ ولایت و امامت از اذهان دوستداران اهل بیت(ع) گم گردد.(گلچین بوستان معرفت ص259)          

امروز ما باید از نتیجه خیانت کوفیان، در سال 61 هجری عبرت بگیریم و آن این است، اگر بخواهیم اهل کوفه نشویم، لازم است، تا زمانی که امام زمان حضرت بقیه الله ظهور نکرده اند، از ولی فقیه زمان خود فرمان بریم و مردم ایران چه خوب، در رکاب امام خمینی(ره) در دفاع مقدس و حفاظت از انقلاب اسلامی تا به امروز ثابت قدم بر روی پیمان خود ایستاده اند و فرزندان غیور خود را به مسلخ عشق به حسین ابن علی(ع) فرستاند و شهادت فرزندان خود را افتخاری برای کشورمان می دانند و چقدر زیبا و سربلند از آزمایش بیرون آمدند.

(منتظر بخش دوم باشید )

 والسلام